Melee wapens

Vandaag een onderwerp waar niet veel over wordt gesproken, maar mijn persoonlijk erg aanspreek; blanke wapens, of melee wapens... Je weet wel zwaarden en zooi. Bij een groot deel van de kostuums op fairs worden wapens gedragen. Vaak vraag ik me af, waarom? Waarom draagt iemand, in dit geval karakter, een dergelijk wapen? Een wapen zegt immers veel over een persoon, zijn stand en professie. Kostuums vertellen een verhaal niet waar. Bijvoorbeeld, een Romeinse soldaat met een Keltisch zwaard. Misschien is deze soldaat een Kelt in Romeinse dienst of is hij een soldaat die in Gallië heeft gediend. Er zijn talloze redenen te bedenken... Of, het persoon heeft gewoon niet nagedacht over zijn kostuum en draagt  gewoon een spiffy zwaard.
Al zou hij niet de intentie hebben om een Romeinse soldaat uit te beelden, veranderd niets aan het verhaal wat wij met onze ogen zien. Soms komen in verhalen situaties voor die zichzelf tegen spreken zonder de schrijver het zo bedoelt heeft. Zo worden door vele critici de Twilight-reeks als anti-feministisch gezien omdat het vrouwelijke hoofdpersoon zo passief en egoïstisch is, plus het geen-seks-voor-het-huwelijk moraal dat wordt gepredikt. Dat betekend niet dat de schrijver het zo bedoelde. Het verhaal is gewoon slordig in elkaar gezet waardoor lezers die boodschap eruit kunnen halen. Het zelfde geld voor kostuums. Zo zag ik bijvoorbeeld meerdere kostuums waarbij het karakter een pistool draagt, maar ook messen als vingers heeft… Hoe haal je de trekker dan over? Waarom heb je überhaupt een pistool als je dergelijke handschoenen draagt? Immers, welk soort personages gebruiken deze wapens, op Freddy Kruger na… ligt het aan mij of hebben al deze moordenaars germaanse namen? Jason Voorhees, Kruger, Michael Meyers... Hoe dan ook, het past gewoon niet bij elkaar.

Dit is waar dit artikel, of wat dat betreft de hele beginnersgids, over gaat. Hoe vertel ik een verhaal door middel van mijn kostuum?

Als eerste wil benadrukken is dat het wapens zijn. Natuurlijk hebben wapens iets avontuurlijks en zijn het mooie objecten. Maar het blijft gereedschap, in dit geval om te verwonden of te doden; Vaker het laatste... Iemand draagt een wapen omdat A, het bij zijn of haar stand hoort, zoals de rapier. B, hij of zij in potentieel gevaarlijke situaties terecht kan komen. Journalisten, verkenners of legerartsen bijvoorbeeld. Of C, omdat het bij de professie hoort.
In de gevallen A. en B. zijn de wapens voor noodweer bedoeld en daarom niet specifiek om te doden. In geval C. meestal wel. In dit geval hebben we het over soldaten, huurlingen en gevaarlijk tuig. Zij hanteren wapens die bedoelt zijn om te verminken en te doden. Wapentrauma is ernstig, vooral omdat het bewust is aangericht. Om een beeld te krijgen hoe de slachtoffers van vroeg twintigste eeuwse wapens eruit kunnen zijn, zoek De Loopgraaf Oorlog op van Jaques Tardi; een bundel stripverhalen over soldaten aan het front. Over Tardi gesproken, hij heeft ook verhalen van Jules Verne getekend.
Wat ik hiermee duidelijk wil maken is, als een karakter een wapen heeft is hij of zij bereid om dat te gebruiken

De wandelstok

Het is waarschijnlijk één van de populairste wapens onder de gentleman. Het geeft een man klasse,
In tegenstelling tot grote broer kan de kleinere wandelstok worden gehanteerd als een zwaard. En bekwaam stokvechter kan iemand zelfs onder uittrekken met de handgreep. Als de stok een knop heeft kan deze in het ergste geval als knots worden gebruikt. Denk echter aan, een wandelstok is uiteindelijk om te lopen en het materiaal afleggen tegen bewerkt staal. Maar als een stok alles is wat je hebt, mep maar een eind weg.

als hij weet hoe hij er mee moet lopen, (Serieus, met een wandelstok lopen is een kunst die de meeste niet beheersen), maar is ook een effectief verdedigingswapen. Generaties lang hebben reizigers zich verdedigd met de loopstokken en pelgrimsstaven die aan het hart liggen van vele vechtkunsten.

Gereedschap

De arbeider heeft geen wandelstok nodig. Hij heeft zijn handen immers al vol met het gereedschap welke hij dagelijks gebruikt. Hij kent zijn gereedschap beter dan enig ander object en weet donders goed hoe hij zich daarmee kan verdedigen. Het is niet voor niets dat de eerste wapens voortkomen uit landbouwwerktuigen en gereedschap. Een zwaard is in principe een gespecialiseerd mes. Net als in het geval van de wandelstok is gereedschap gemaakt voor bepaalde taken, waar vechten niet toebehoord. Ze zijn relatief breekbaar, zwaar of onhandig in een gevecht, maar hun gebrek aan finesse wordt gecompenseerd door hun omvang en massa. Hammers zijn populair, maar ook spade, uitbeenmessen, handzeisen en zelfs scharen kunnen angstaanjagend zijn in de juiste handen.

Sabels

Het wapen voor officieren en cavaleristen. De sabel brengt verluchting in de anders rauwe omstandigheden op het slagveld. Geen zelf respecterende militair durft zich zonder te vertonen.

  

Rapieren

Het wapen van de patriciër, de jonker. Het is hun privilege om dit zwaard in het openbaar te mogen

dragen. Vaak wordt de rapier in combinatie met dolk of een beukelaar gebuikt wat het één van de weinige zwaarden maakt die in combinatie met een ander wapen wordt gehanteerd.

Bajonet

 “Weet je wat het engste is wat een man ooit tegen mij heeft gezegd? Bevestigd bajonet.”

Het wapen van de gewone soldaat. Van oorsprong verving het grotendeels de pieken op het slagveld, maar zelfs nu wordt het nog op vuurwapens bevestigd. Zelfs aan het begin van de twintigste eeuw geloofde generaals dat de bajonet het ultieme wapen op het slagveld was en trainde hun troepen intensief in het gebruik. Soldaten kregen in het begin van de eerste Wereld Oorlog zelfs minder kogels mee om bajonet gebruik aan te moedigen. In de realitiet gebruikte de meeste soldaten het meter lange mes vooral om hun helm aan op te hangen en hun brood te snijden. In het gevecht zelf gaven veteranen echter de voorkeur aan een ander type wapens waar de generaals van gruwelde… En wat dat betreft de rest van de wereld. Dat brengt ons tot de volgende categorie.

Geïmproviseerde wapens

Gebroken flessen, stoelen en de bekende ‘spijker door de plank’. De meeste geïmproviseerde wapens worden verbonden met de onelegante gevechten op straat of de lokale saloon. Maar ook professionele vechters hebben zelf wapens gemaakt die hen beter diende dan de uitrusting die hun superieure hen uitreikte. Bajonetten waren ideaals om vijanden in melee in het veld te bevechten, maar waren niet praktische in de krappe loopgraven waar zij letterlijk op de tegenstanders moesten springen en rug aan rug moesten vechten. In de eerste wereldoorlog maakte soldaten boksbeugels met vast gelaste spijkers (trenchspikes) en knotse met scherven om de vijand in de loopgrave te bevechten. Vooral geslepen scheppen waren populair. Het beroemdste voorbeeld is de Australiër John Hines , aka de Souvenir King, die de strijd inging met bandeliers vol granaten over zijn schouders om naar de vijand te gooien.

Kukri

Oorspronkelijk afkomstig uit Nepal, waar het gebruikt werd om takken weg te kappen. De Ghurka

soldaten in Britse dienst vochten met dit kapmes. De reputatie van de Ghurka als soldaten is dusdanig legendarisch dat zelfs westerse landen het model van de Kukri in hun blanke wapens hebben verwerkt. Het is het symbool geworden van het Nepaleese leger

Hier laat ik het voorlopig bij. Vind jij dat er een wapen ontbreekt, laat een reactie achter in de commentaren.

Liftoff: Tinker Deck

Speel je graag kaartspelen en ben je opzoek naar iets om je tegenspelers te imponeren aan de speeltafel? Misschien is dit iets voor jou. Tinker Deck; Steampunk speelkaarten.

Deze kaarten zijn te verkrijgen via deze Kickstarter. Daarnaast zijn er speelfiches en bobbelstenen bij te verkrijgen. De maker heeft de hoop om alles klaar te hebben voor feestdagen. Dus wie weet kan je iemand verassen met een bijzonder kerstcadeau. 

Liftoff: League of S.T.E.A.M.

Het spijt me dat ik van de week geen update heb gedaan. De reden is dat ik sinds kort weer werk. Daarnaast ben ik bezig met PR-activiteiten voor Emporium Vernesque dat wordt gehouden in november. Omdat ik moet wennen aan het nieuwe ritme, en daarnaast vechtkunstexamens wil halen, zal ik de komende weken minder uitgebreide stukken plaatsen.
Dus de komende tijd is, Liftoff tijd! In principe houdt de lezers hierin op de hoogte van Kickstart projecten die ze anders over het hoofd zouden zien.

We we beginnen met League of S.T.E.A.M. Kickstarter (Supernatural and Troublesome Ectoplasmic Apparition Management). Een webserie die zijn derde seizoen in wilt gaan.
Deze League is in principe de Steampunk-versie van de Ghostbuster die achter monster en spoken aan gaan met Steampunk gadgets.

Ik moet toegeven dat voordat ik deze kickstarter vond wel van deze serie had gehoord, maar nooit had gezien. Het is een vermakelijke serie. De props, kostuums en snuisterijen  zijn van hoge kwaliteit net als het camerawerk. Het acteer werk is, goed genoeg voor amateur films. Ze beloven voor het derde seizoen echter grote namen in de webserie wereld zoals Lisa Foils (Van de Top 5 op The Escapist), Grant Imahara (Mythbusters) en Doug Jones (Hell Boy en The Guild). De voornaamste reden om te kijken zijn de Steampunk avonturen. Het is optimistisch, grappig en met passie gemaakt.

Steun dit project door te doneren via Kickstarter of door dit artikel te delen op facebook, Hyves of Twitter.Iedereen die doneert aan dit initiatief krijgt een presentje, afhankelijk van de donatie, zoals buttons, patches, en voorgaande seizoenen op DVD. Voor donateurs van buiten de VS wordt echter 7 Dollar extra in rekening gebracht, dus houdt daar rekening mee. De League of S.T.E.A.M. Kickstarter is hier te vinden.

Heb jij een project dat je onder aandacht wil brengen, neem gerust contact op met Tupperwaresteampunk.

Elf Fantasyfair, Arcen

Zo, de piek van het festivalseizoen ligt (bijna) achter de rug. Mijn laatste festival van deze zomer was Elf Fantasy Fair in de Kasteeltuinen van Arcen waar ik op de zondag ben geweest. 

Na aankomst was het hopen dat het droog zou blijven, maar had ik me voorbereid op het ergste. Gelukkig is regen uitgebleven, wat het een bijzonder aangename dag maakte; zeker na het warme weer van D.E.S.C. en Castlefest. Helaas had de regen van de voorgaande dagen het terrein omgevormd tot een modderbad, waardoor de organisatie loopplanken moest neergelegen zodat de jonkvrouwen toch een kans kregen om hun jurken schoon te houden.
   Maar genoeg over het weer. De locatie zelf is geweldig. De tuinen van Arcen zijn prachtig en gevarieerd, wat het een parel van een locatie maakt voor een festival als deze. Het nadeel is echter dat je makkelijk verdwaald raakt of bepaalde stukken, zelfs podia, mist. Nu had ik natuurlijk ook op de kaart kunnen kijken, maar met zoveel zijwegen is het moeilijk om te bepalen waar je bent. Desondanks is doelloos dwalen door de tuin een genot op zich en ik had daar graag een extra dag voor uitgetrokken om het te bezichtigen.

Steampunk is inmiddels een trend op festivals en ook op Elfia waren talloze steamers aanwezig. Er werd een heuse steampunk optocht georganiseerd door de Steampunk Objective, met een daarbij horende fotoshoot. Zo heb ik aan één stuk door elke hoek van de tuin kunnen bezichtigen. Het werd ook een grote toch als steampunkers langs de route werden uitgenodigd om deel te nemen waardoor het een bonte bende werd van anachronistische avonturiers.

Steamers genoeg.
Foto, met dank aan Nikolaus von Krähenfeld

Desondanks was het steampunk kampement klein, vanwege budgettaire redenen. Zo waren er bijvoorbeeld geen voertuigen dit jaar. Dat is jammer aangezien er zoveel steamers, van binnen en buitenland, afkomen op dit evenement. Hopelijk komt daar in de komende jaren verandering in.    Desondanks lag het kampement op een mooie locatie aan de grote vijver, waardoor van alle kanten zichtbaar was.

Voor de rest heb ik weinig anekdotes of bijzonderheden te melden. Afgezien van het terrein en de bekenden en sfeer onderling vond ik het festival weinig bijzonders bieden. Kortom, een typische Elf Fair.

Hoewel de zomer bijna voorbij is betekend niet dat de festivals ophouden. Houd daarom de Steampunk Agenda in de gaten. Ik ga hoe dan ook naar het steampunkfestival Emporium Vernesque op 16 november in Arnhem. Dus wie zien we elkaar daar?

De linup op Emporium Vernesque

De bands op Emporium Vernesque zijn bekend gemaakt!

BB Black Dog (UK)

Montague Jacques Fromage (USA)

Pocketwatch (UK)

Schwarzblut (NL)

Tussen de optredens door zal de muziek worden verzorgd door DJ XLII. Deze DJ komt uit de Nederlandse gothic/dark underground en fetish scene. Hij is bekend van festivals en feesten door heel Nederland, zoals Summer Darkness en Ball du Masque.

Afhankelijk van het feest kan hij een harde rythmic industrial en/of EBM muziek afspelen, een sfeervolle lijst gemixt uit filmmuziek en soundscapes of duistere ambiance dansmuziek samengesteld uit darkwave, paganfolk, neofolk, middeleeuws en heavenly voices. Maar dat is niet alles, hij mixt ook genres of voegt  ‘80’s, alternative of zelfs klassieke muziek en popnummers toe.

(Bron: Facebook)

Voor meer informatie, https://www.facebook.com/DJ.XLII  

DJ XLII is a DJ from the Dutch gothic/dark underground and fetish scene. He has also played as a guest at numerous other gothic and fetish parties and festivals in the Netherlands.
Depending on the party, he can play a harsh pounding rythmic industrial and/or EBM set, an ambient set mixed out of movie soundtracks, soundscapes and dark ambient or an atmospheric dancenight consisting of darkwave, paganfolk, neofolk, medieval and heavenly voices. But that's not all, he often also mixes the genres, or adds some '80s, alternative or even classical music or pop tracks to his set.

For more information, https://www.facebook.com/DJ.XLII

 

BB Black Dog

BB Black Dog bestaat uit een drummer, twee bassisten en een vj/danseres die optreden door heel Europa en de VS. Het zijn bijzondere gewone mannen die hun brood verdienen door het spelen van vermakelijke muziek, door steampunk te promoten en op te treden op festivals. Dit doen ze op geheel eigen wijze.  Ze omschrijven hun geluid als psychedelische stoner steampunk muziek. In elk geval zal de blues en rock niet ontbreken in hun repertoire. Een deel van hun optreden zal samen zijn met Montague Jacques Fromage, met wie zij momenteel al regelmatig de studio induiken voor een nieuwe productie. BB is trouwens ook mede-organisator van het Steampunk gedeelte van AltFest, een groots nieuw festival in Engeland. 

Voor meer informatie: http://bbblackdog.net/

BB Black Dog consists of a drummer, two bassists and a vj/dancer that perform all over Europe and the US. They are very special, down-to-earth guys that earn a living by playing entertaining music, promoting steampunk and performing at festivals. All of this in their own unique way. BB Describe their music as psychedelic stoner steampunk. Blues and rock are also a vital element in their act. A part of their show will be together with Montague Jacques Fromage, with whom they are spending a lot of time in the studio at the moment recording new material. BB is also the main organizer of the steampunk part of AltFest, a grand new festival in England.

For more information: http://bbblackdog.net/

Montague Jacques Fromage

"Steampunkfunk Bizarre/Lord Monty's unieke "Steampunk Funk/Victorian Rap” heeft zijn plaats veroverd in de wereld van de Steampunk  muziek. Internationaal bekend, Montague Jacques Fromage heeft opgetreden op ‘The Asylum’ (UK), Aethercircus (Ger) en is twee keer op tournee geweest door Engeland. Daarnaast heeft hij muziekopnames gemaakt met B.B. Black Dog en is hij een rap-battle aangegaan met de befaamde Professor Elemental.

Voor zijn werk is hij twee keer genomineerd voor de Steampunk Chronicle Peoples Choice Awards, voor BEST SOLO MUSICIAN en PERSON TO WATCH/2013,  waarvan hij de laatste heeft gewonnen. Hij is ook benaderd om tien afleveringen te presenteren voor een Amerikaanse Reality TV-Show over Steampunk lifestyles.

Het leven is goed!

Voor meer informatie, http://www.steampunkfunkbizarre.com/

"Steampunkfunk Bizarre/Lord Monty's unique "Steampunk Funk/Victorian

Rap” is yet another entry into the unchartable world of Steampunk music.

Internationally known, he has performed at the Asylum (UK), AetherCircus,
Germany's largest Steampunk Festival): toured the UK twice and recorded
with the legendary BB Blackdog: He has rap-battled with Professor
Elemental.He was nominated for two Steampunk Chronicle Peoples Choice Awards (40,000
respondents), BEST SOLO MUSICIAN and PERSON TO WATCH/2013 (winning the
latter) and he has been approached to act as an anchor for a 10 episode US
"reality TV" series about Steampunk lifestyles.

Life is good!

For more information, http://www.steampunkfunkbizarre.com/

Pocketwatch

(Bron: Steampunk-music.com)

Pocketwatch is een driekoppige steampunk band uit Engeland met klassieke instrumentatie uit Londen die is voortgekomen uit het bekende fenomeen  "The Clockwork Quartet".  Hun muziek herinnert iedereen aan hun kindertijd toen ze nog in bed werden voorgelezen. Fantastische muziek en teksten en bovenal, ze zijn erg aardig. 

Voor meer informatie, http://pocketwatchtheband.com/

Pocketwatch is a great 3 piece band from England with classical instruments, that spun off from the steampunk phenomenon "The Clockwork Quartet". Their songs remind one of going to bed when as a child and being read a story. Fantastic musicianship and lyrics and on top of that, they're all pretty damn nice!

For more information, http://pocketwatchtheband.com/

Schwarzblut

(Bron: eigen website)

Schwarzblut is een vijfkoppige band die romantische melancholische Weimar poëzie combineert met duistere elektronische muziek. Een eclectische stijl die de prachtige dualiteit tussen de zanger en zangeres accentueert.
De band vertaalt Duitse poëzie  uit de Industriële revolutie naar woord, beeld en geluid. Hun muziek wordt aanbevolen voor liefhebbers van Duitstalige artiesten, zoals Goethes Erben, Blutengel, Plastic Noise Experience en Heimataerde. Schwarzblut staat bekend om hun energieke live optredens, inclusief live drums, bass, elektronische percussie en video art. 

Voor meer informatie, http://www.schwarzblut.com/

Schwarzblut is a 5-piece band who blend romantic melancholic Weimar poetry with danceable dark electronic music. An eclectic style diversity that accentuates a beautiful duality between male and female vocalists. The band explores German poetry from the age of industrial revolution in word, sound and visuals. Their music is strongly recommended for fans of German speaking dark artists from Goethes Erben to Das Ich to Blutengel, Plastic Noise Experience and Heimataerde. Schwarzblut is well known for their energetic live performances including live drums, bass, electronic percussion, video art, male and female vocalists and a shipload of electronics. 

For more information, http://www.schwarzblut.com/

Wil je meer weten over Emporium Vernesque? Ga naar www.emporiumvernesque.nl

Een reactie op; Trophes versus Women in Videogames van Anita Sarkeessian

Vandaag, videogames. Of eerder gezegd een onderwerp waar veel om te doen is op het internet. De verbeelding van vrouwen in videospelen. Nu is dit geen gaming blog, maar Steampunk gaat toch om de relatie tussen mens en machine, geschiedenis en verhalen. Daarom meen ik dat het af en toe goed is om stil te staan wat buiten Steampunk om plaatsvindt.

Nou, wat is er zo spannend? Anita Sarkeessian is een feministe die veel stof heeft doen opwaaien in de gaming-gemeenschap met haar video’s op haar You-Tube kanaal Femenist-Frequencie, gesponsord via Kickstarter.
   Afgezien van de walgelijke terugkoppeling van dertienjarige jongetjes die bang zijn dat Anita hun videospelletjes afpakt, zijn er ook veel genuanceerde reacties op haar video’s. Helaas heeft Anita hier ook niet al te volwassen op gereageerd door veel van hen van haar pagina te weren en de reacties op haar video’s uit te zetten. Gezien de kinderlijke aard van mannelijke gamers kan ik mij er wat bij voorstellen, maar aan de andere kant komt ze zwak en onwillig over naar iedereen die onderbouwd kritiek op haar werk wil geven... Dus, wie is hier damsel?

Omdat er al veel gezegd is over haar video’s zal ik de punten waar ik mij bij aansluit kort samenvattingen van een paar van haar punten om een idee te geven waar het over gaat. Als je het zelf wil zien, haar video’s heten: Trophes versus Women in Video Games en zijn te vinden op Feminist Frequency.

•  Geweld tegen vrouwen door mannen in videospellen. 
• Vrouwen als lustobjecten die gered moeten worden door mannen. 
• Vrouwen die worden mishandeld om de handelingen van een mannelijk karakter te motiveren en zijn karakterontwikkeling in gang te zetten.

Aan de formulering is al te zien dat het een vrij eenzijdig benadering is van het onderwerp. Daarnaast stelt zij dat de bestaande gebeurtenissen in videospellen effect hebben op hoe mannen in de echte wereld vrouwen zien en behandelen. Nu is dit een zeer twijfelachtige stelling, die zij overigens niet onderbouwd. Volgens deze benadering zou geweld met vuurwapens afnemen door pistolen uit videospellen te halen.
   Waar ik me stoor is dat zij zo nadrukkelijk zoekt naar elk voorbeeld wat haar stelling ondersteund. Het gevolg is dat haar video een clipshow is waarin vrouwen worden gevangen gehouden worden geslagen of gedood, ongeacht de context van het verhaal. Ze suggereert dat mannen vrouwen als hun eigendom zien en dat geweld tegen vrouwen alleen maar emoties bij mannen opwekken, hetzij seksueel of alsof hun eigendom wordt geschaad… Dus vrouwelijke spelers geven niets om een relatie tussen een man en een vrouw?
   Om verder te gaan over het eenzijdige beeld, elke gewelddadige of kwetsende handeling valt in haar werk onder de kop, geweld tegen vrouwen, nogmaals ongeacht de context. Het probleem hiermee is dat man en vrouw inwisselbaar zijn in haar voorbeelden. Als iemand wordt ontvoerd omdat het een staatshoofd is, maakt het dan uit of het een man of een vrouw is? Natuurlijk kan je zeggen, ‘waarom maken ze er geen prinsen van alle Nintendo prinsessen’. Maar maken vrouwelijke spelers zich hier echt druk om? Zijn Mario en Link seksisten omdat ze prinsessen redden?
   Wat Anita Sarkeessian beter had kunnen vragen was, geweld dat tegen vrouwen wordt gericht omdat het een vrouwen zijn. Dan heb ik het over verkrachting, besnijdenis, vernedering en openlijk ongenuanceerd seksisme. Waarom kaart ze dat niet aan? Sterker nog, waarom richt ze zich niet op het geweld tegen echte vrouwen?

Dat betekend niet dat er geen discussie moet zijn in videospellen op dat vlak. Vrouwen worden visueel geobjectiveerd in veel spellen. Mannen ook, maar niet in dezelfde maten. Mannelijke karakters zijn vaak de onbevreesde Vin Diesel types. Het is wat jongens graag willen zijn, in tegenstelling tot vrouwelijke karakters die als lustobject met perfecte heupen worden afgebeeld. Dit is echter geen probleem dat beperkt is tot videospellen. Dit geld voor elk medium. Dat betekend niet dat de gamesindustrie dit moet negeren, maar we hebben nog een lange weg te gaan voordat dit kan worden opgelost. Maar goed, dit is allemaal al eerder gezegd. Waar ik mij voor aan ergerde is het volgende.

Anita Sarkessians video’s falen te inspireren!

Verder is het een puur feministisch vorm van geschiedschrijving die volledig achterhaald is. Feminisme heeft voor een bepaalde tijd de geschiedschrijving, als wetenschap, overheerst. Dat kwam omdat de geschiedenis voor de jaren zeventig alleen over mannen ging en vrouwen amper aan bod kwamen.
   Met de opkomst van het feminisme kwam ook een nieuwe geschiedenis boven water, wat toen ook hard nodig was maar… Vaak, niet altijd, vaak, ging alleen het over vrouwen en hoe zij het slachtoffer waren van de maatschappij. Het ging niet meer om de geschiedenis van vrouwen, maar over wie de schuldige was van de problemen van vrouwen in het heden. We zien hetzelfde in de schulddiscussies over slavernij, behandeling van minderheden, religieuze vervolging, etc. In dit geval is de geschiedschrijving volledig politiek gemotiveerd.
   Zelf feministische schrijvers zagen dit fout gaan en verschoven hun aandacht van de vrouw naar de relatie tussen de seksen. Deze geschiedschrijving heet Gender-Geschiedenis en onderzoekt de verhoudingen tussen man en vrouw en hoe deze veranderen door de tijd heen. Je ontkomt natuurlijk niet aan het onderwerp ongelijkheid, maar ze doen ieder geval een poging om de motivaties hiervoor te achterhalen.

   Daarom voelt Anita Sarkeessian zo achterhaald. Het had een gender-studie moeten zijn. Niet deze ongenuanceerde, videospellen draaien om mannen, benadering die zij toepast. Het is een dinosaurus van een werk door iemand die niets van geschiedschrijving af weet en hoe je dat kan doen. In haar video’s staat de schuldvraag centraal en niet de waarheid.
   Daarom is het zo jammer dat het zoveel aandacht krijgt. Maar misschien inspireert het indirect iemand om een gender-studie te maken naar videogames en… Wat even… Google… Gender en Games… Oh, kijk eens aan. Een heel Wikipedia artikel met talloze verwijzingen over het onderwerp. En een verwijzing naar een onderzoek die ontkracht dat de verbeelding van vrouwen en videospellen leidt tot aanranding. Dus, ga dat eerst lezen en als je dan nog behoefte heb aan Sarkeesian, ga je gang.

Kickstarter: Ten Days in a Madhouse.

Werd weer eens tijd voor een IndieGoGo. Dit keek verfilming van het waar gebeurde verhaal en het gelijknamige artikel van Nellie Bly.

Set in the post Civil War era, 10 Days In A Madhouse is the real life experience of Nellie Bly, who, at 23, feigned insanity to go undercover in a notorious Asylum and expose rape, abuse and murder. We’ve just launched our Indiegogo campaign and have a budget, but it is not enough. We strongly need your support if we are going to do this movie right. Please support us on Indiegogo and be the first to get the DVD, your name in the credits and other great perks. 

http://www.indiegogo.com/projects/10-days-in-a-madhouse-suspense-thriller-dramatic-feature-film

Op wassen vleugels naar Elysium, deel 3

Welkom terug bij deel 3 over Elysium. In deel 1 hebben we het over de herkomst van de naam gehad, in deel 2 over de bewoners en het leven in Elysium. Nu gaan we het hebben over de buitenwereld, hoe zij naar Elysium kijken en wat dat zegt over de menselijk toestand.

In het chaotische landschap waarin deze verhalen zich afspelen is Elysium meestal het middelpunt. Het is immers een constant element in een wereld van onzekerheid. Altijd zichtbaar en toch onbereikbaar. Het is dan ook niet vreemd dat Elysium altijd in verhalen terugkomt als het luilekkerland van Dystopia. Er is geen ziekte en honger. Geen angst. Het is het paradijs in de lucht of achter de muren.
   Vanuit het oogpunt van de buitenstaanders kan niemand er komen. Zelfs al zou je er komen, de Elysiërs zullen je niet toelaten. Zij staan immers boven de rest. Ze zijn beter in elk opzicht. Ze hebben rijkdom en klassen. Ze beschikken over verloren kennis en stammen af van de elite uit de oude wereld. Kortom, ze zijn niet als ‘wij’.
   Dit is een typische mentaliteit voor de buitenwereld. Ze verheerlijken Elysium, maar durven het niet te benaderen omdat het een bijna goddelijk element heeft, zoals Walhalla. Het is alleen toegankelijk voor zij die verkozen worden. Daarom worden personen die Elysium willen bereiken vaak verfoeid. Het verlangen om in Elysium te wonen is A, domweg onmogelijk of B, het summum van arrogantie om te denken dat jij goed genoeg bent. Toch komen in dit soort verhalen altijd personen voor die hoe dan ook naar Elysium willen en zich niet laten weerhouden door een stelletje ‘losers’ die de reis zelf niet durven maken.

De buitenstaander die naar Elysium wil wordt vaak vergeleken met Icarus. Het is waarschijnlijk één van de meest gebruikte mythe in SciFi. Icarus is het verhaal uit de Griekse mythologie over een jongen die, met zijn vader Daedalus, gevangen wordt gehouden op Kreta. Om te ontsnappen heeft de vader vleugels voor hem heeft gemaakt van veren die met was op hun plaats worden gehouden. Daedalus waarschuwt zijn zoon nog om niet te hoog te vliegen, maar Icarus wordt zo enthousiast tijdens zijn vlucht dat hij steeds hoger gaat vliegen. Hij vliegt hoger en hoger totdat de zon zijn wassen vleugels doet smelten en Icarus terug naar de aarde stort.
   Het is een fabel die de lezers waarschuwt voor overmoed. Het verteld ons dat sommige dingen gewoon niet haalbaar zijn of op zijn minst beter doordacht moeten worden. Het is ook een waarschuwing dat jij naar je ouders moet luisteren, maar dat is typisch zo’n boodschap die de jongere generaties over het hoofd zien.

Sinds de oudheid dient Icarus als een waarschuwing voor menselijke ambities waarvan de gevolgen niet zijn te overzien, maar net als het thema Elysium verloor het verhaal van Icarus in de middeleeuwen relevantie. In die periode was men immers meer geïnteresseerd in goddelijke interventie en jeugdige ongehoorzaamheid. Zeker in het geval van vrouwelijke heiligen die in conflict komen met hun ouders als ze de ambitie krijgen om het klooster in te gaan, terwijl de ouders juist willen dat ze trouwt. Je zou zeggen dat het tegen het gebod in gaat; “eert uw vader en moeder”. Maar ja, kan geen omelet bakken zonder eieren te breken.

   Hoe dan ook, met de komst van de romantiek en Scifi in de negentiende eeuw genoot het thema van Icarus weer veel belangstelling. Het is immer een tijd van extreme verandering en groeiende tegenstellingen. Alles leek mogelijk, ruimtereizen, tijdreizen, onderwaterreizen, luchtreizen. Niemand wist waar het allemaal toe zou leidde. We hebben hetzelfde vandaag de dag met onderwerpen zoals genetische manipulatie, cybernetica, regulatie van het internet en ruimtereizen. De ambities zijn aanwezig en de kennis bestaat. Maar soms zijn we zo bezeten door het feit dat iets kan, dat we ons vergeten af te vragen of het überhaupt verstandig is. Er zouden onvoorziene gevolgen uit kunnen voortkomen die niet meer zijn terug te draaien… Aan de andere kant kan het leiden tot hilarische ongelukken, maar dat is alleen leuk als wij daar zelf geen last van hebben.

Elysium is daar een voorbeeld van. Een Rich Mans Paradise in een zee van ellende en een tijdscapsule van de Oude Wereld. Het is op zich begrijpelijk dat iemand in tijden van crisis zich terug zal trekken in een wereld van weelde, maar het nadeel is dat Elysium weliswaar Utipisch overkomt, geen Utopia is. Er is altijd een schaduwzijde die verborgen wordt voor de buitenwereld en soms voor de Elysiërs zelf. Het zijn tijdscapsules van een verouderde ideologie die door middel van rigide regelgeving en middelen in stand wordt gehouden. Eén van de belangrijkste middelen om het Status Quo te handhaven is fysieke en psychologische isolatie. Een uiting daarvan is het superioriteitscomplex dat de Elysiërs hebben. Hun overtuiging dat zij zich op een degelijke manier onderscheiden van de buitenwereld dat zijn al deze weelde hebben verdiend. Maar buitenstaanders kunnen zich immers ook onderscheiden. Hebben zij dan niet evenveel recht om in Elysium te mogen wonen als de Elysiërs?

Dit is één van de vragen die de lezers zich onderbewust stelt en geeft ons sympathie voor de buitenstaander... Maar is dat terecht? Denk eraan. Die is iemand die je verteld dat hij recht heeft om in Elysium te wonen. Je kan je schouders ophalen en zeggen natuurlijk heb je dat. Maar met die stelling zegt hij ook dat alleen hij en iedeeen als hij dat recht hebben... Komt dat niet ergens bekend voor, zoals iemand die zegt dat hij naar de hemel zal gaan, misschien?
   In de verhalen zijn er altijd buitenstaanders die naar Elysium willen om één van de twee soorten personages. De eerste is de held die naar Elysium gaat om anderen te helpen. Misschien hebben ze in Elysium een medicijn die hun geliefde kan redden of misschien wilt Elysium de wereld veroveren en moeten zijn worden gestopt.
 De tweede is het karakter dat voor zijn eigen geluk naar Elysium wil.
 De twee personages zijn eigenlijk tegenpolen van elkaar, maar hebben beide de behoefte om het onmogelijke te bereiken met beperkte middelen. Beide moeten zich onderscheiden in creativiteit en volharding om Elysium te bereiken, ondanks de tegenwerking van de wereld om hen heen.
   Nu heeft de held veel te verliezen. De hele reden waarom hij aan de reis begint is omdat er een probleem is die alleen kan worden opgelost door Elysium te betreden. Falen betekend in dit geval dat een tragedie zich zal voltrekken.
    Het andere personage, Icarus voor het gemak, doet het voor zichzelf. Er staats niet op het spel. Er is geen druk of geen noodzaak. Icarus wilt alleen zijn wereld, lees de buitenwereld, verlaten. Vaak heeft Icarus een irrationeel geloof dat de Elysiërs hem gewoon binnenlaten en dat hij beter is dan de mensen in zijn huidige omgeving. Daarom heeft Icarus het altijd over de toekomst omdat de wereld waar hij nu in leeft een tijdelijke is. Daarom kan hij overkomen als een radicale christen die het altijd over de hemel heeft en vind dat iedereen daar naar moet streven. Het verschil is echter dat Elysium bestaat en Icarus altijd plannen bedenkt om de stad te bereiken, hoe krankzinnig of onrealistisch deze ook mogen zijn. Hun irrationele geloof is ook het enige wat hen op de been houdt en zijn bereid om elk offer te maken. Deze wereld gaan zij immers verlaten, dus wat doet het er eigenlijk toe wat je doet?  
   Daarom zijn deze karakters zelden het hoofdpersoon in deze verhalen omdat het egoïstische eikels zijn met onrealistische ideeën waar de lezer zich niet mee kan verenigen. Vaak zijn het bekende van het hoofdpersoon met twijfelachtige activiteiten of slechteriken die als tussenpersoon werken voor Elysium. Welke activiteiten het ook mogen zijn, hun doel is altijd Elysium en zijn bereid elk offer te maken om daar te komen.
   Het betekend niet dat deze personen alleen negatieve eigenschappen hebben. Hoop is immers ook een irrationele gedachte. Hoop is het gene dat Icarus in overvloeden heeft. Dat, en creativiteit. Icarus die op eigen kracht naar Elysium wilt is vaak een excentrieke uitvinder die dagelijks met vliegmachines bezig is die het onmogelijke een realiteit moeten maken. Daarom zijn ze zo belangrijk in een dystopische wereld waar hoop een luxe is die vele niet kunnen permitteren. Ze inspireren iedereen om zich heen en in een avontuurlijk verhaal zullen ze slagen. Ze willen aantonen dat het onmogelijk mogelijk is.
   De fabel van Icarus heeft vele lagen. Het waarschuwt niet alleen voor hoogmoed, het verteld ook dat een jongen kon vliegen. Een idee dat onmogelijk leek in die tijd. Ja, hij stortte neer, maar dat kwam door hoogmoed. Met de vleugels was verder niets mis. Een andere benadering van het verhaal is dus dat mensen tot grote vindingen in staat zijn. Ja, soms zijn de uitvinders egoïsten die elk over bereid zijn te maken om hun ideeën een realiteit te maken, zoals Wernher von Braun die de V2-raket ontwikkelde in de tweede wereldoorlog voor de verdere ontwikkeling van de maanraket. Of Sergei Bruyukhonenko die honden onthoofde om hun misschien zelfs monsters. Maar wij bouwen voort op hun werk… dusss.koppen vervolgens in leven te houden met zijn autojekter die later open-hart-chirurgie mogelijk maakte. Ja, het waren egoïsten,

En nu het punt waar dit hele verhaal naar toe leidt. Elysium is een krachtig metafoor die op talloze manieren kan worden toegepast en worden geïnterpreteerd. Het gaat over tegenstellingen. Tegenstellingen in de maatschappij, maar ook in het individu. Voor de één is Elysium een Utopia, voor de ander een hel. De één vind het persoon die naar Elysium streeft een held, de ander een arrogante zak.
   Voor mij is dit de kern. In deze verhalen zien wij niet alleen hoe de mens technologie kan gebruiken om het schijnbaar onmogelijke, mogelijk te maken. Het inspireert ons ook om tegen conventie in te gaan. Om tegen dat iets pas onmogelijk is als je het ook geprobeerd hebt en zelfs als je de eerste faalt, toch door te zetten. Mogen wij daarom slechte dingen doen… Ik denk dat het heel makkelijk is om die waardering te maken als wij deze wetenschappers van een afstand beoordelen. Wat als Braun de V2 niet had ontwikkeld? Wat als

Bruyukhonenko zijn experimenten op de honden niet had gedaan? Hoe ver waren we nu dan technologisch?
   Daarom denk ik dat Icarus en Elysium zo belangrijk zijn voor Steampunk. Wij fantaseren of luchtschepen en vliegende steden en proberen dat vorm te geven. Is ons al gelukt om een rijdend huis te maken, Neverwas Haul, en zo zijn er talloze andere projecten om het schijnbare onmogelijk mogelijk te maken. In zekere zin werken wij hard om ons eigen Elysium te creëren.