About Goggles, Tophats and Brown

Ik had graag naar Abney  Park willen gaan afgelopen vrijdag Voor een foto met de Captain had ik het graag gedaan. Maar dat zat er niet in, dus ben ik zondag gegaan.
Nu valt veel aan te merken over Phantasium en ik weet zeker dat er veel over gesproken/geklaagd wordt. Zelf had ik het best naar mijn zin, maar zou niet zo lang zijn gebleven als ik geen meerijders had.
Maar goed, lets talk Steampunk.

Het eerste wat mij opviel was, er was veeeel Steampunk op Phantasium. Verdomd veel Steampunk. Onevenredig veel vond ik zelfs.
Nu zou ik daar blij mee moeten zijn zou je denken. Maar het stond me tegen vanaf het moment dat ik binnenstapte, wat me zelf ook verbaasde.
Ik snapte het niet wat mij tegenstond  totdat ik me realiseerde dat ik één van de weinige was die een andere kleur droeg dan bruin!

Ik weet het. Bruin is een veel gedragen kleur in Steampunk. Op evenementen zoals Castlefest en de Elf valt dit niet zo op tussen de kleurrijke elven en groene mannetjes, maar in een redelijke donkere ruimte zoals Phantasium waar minimaal 65 procent Steampunk(ish) was vond ik het er vrij deprimerend uitzien. Voor het podium tot Ball Noir speelde zag ik een donkere massa in een al donkere omgeving en dacht, dit moet anders kunnen.

Nogmaals ik weet dat bruin een traditie is bij Steampunk. Het wordt associatie met roest, mechanica en de arbeider. Tot een zekere hoogte ook met koper en brass, maar tot Phantasium was het me niet eerder opgevallen dat iedereen het draagt.

Nogmaals, het kan de belichting zijn geweest maar de donkere grauwe kostuums verloren snel mijn interesse. Ik val hiermee ook geen individuele personen aan. Iedereen moet vrij zijn eigen kostuums samen te stellen en te maken. Maar wat ik wel wil verzoeken: Alstublieft, geef het wat meer kleur. Gamers zeuren tegenwoordig (terecht) dat videospellen te veel gebruik maken van duizend tinten grijs en bruin. Laat het alstublieft niet zo ver komen bij deze subcultuur die zichzelf op zijn schouder klopt voor haar creativiteit..

En als we toch over modegrillen hebben. Het te pas en te onpas dragen van tophats. Ja, ja. Tophat met Goggles zijn heel erg Steampunk. Maar echt, alstublieft. Verzin eens wat nieuws!

Wat ik wil zeggen is dat ondanks mensen klagen over de commercialisering en de groei van Steampunk, er is meer aan Steampunk dan het recreëren van stereotype. Nu zijn we gewoon oude ideeën aan het recyclen en dat kan niet de bedoeling zijn.

Dat gezegd te hebben hoop ik ook dat de de Nederlandse Steamhead ook eens werken aan de Nederlandse identiteit van Steampunk in plaats van uit het buitenland te lenen. Waarom zie ik geen Steampunk op klompen... Nou oké, het is niet praktisch maar ik heb het bij de Psycobilly's al gezien... In de pit. Waarom niet hier? Hé, wat dacht je van oranje. Of oranje-bruin.

 

Free Enterprise

Eén van de dingen waar je Steamheads over hoort klagen is de commercialisering van Steampunk. Nu zijn er bepaalde uitingen daarvan die terecht afgewezen worden. Een passend voorbeeld hiervan is het nummer. Just Glue Some Gears On It (And Call ItSteampunk).
Maar in vele subculturen wordt het woord commercialisering als een scheldword gebruikt. Maar is dat terrecht? 

Voor de duidelijkheid. Kwaliteit is beter dan kwantiteit. Hoe meer Steamheads er rond lopen, hoe minder interessants er waarschijnlijk valt te zien. Als laat-middeleeuwer heb ik de reënactment scene bijna 14 jaar lang zien ontwikkelen.
Hoewel ik het leuk vind om te zien dat het aantal reënacters zo is toegenomen heb ik bar weinig innovatie gezien. Althans, niet zo veel innovatie als ik zou willen. Veel groepen beginnen enthousiast met de intentie om iets nieuws te doen, maar vervallen negen van de tien keer in hetzelfde patroon als de gevestigde groepen.
Hier zijn veel verklaringen voor de bedenken: geld, logistiek, tijd, etc. Maar persoonlijk denk ik dat er gewoon te veel verleidingen zijn voor groepen en hun individuele leden om zich in te zetten voor één specifiek doel. Veel reënacters willen in het begin puur een ambacht uitoefen, bakker bijvoorbeeld. Allemaal plannen klaar voor een makeshift oven en recepten verzameld voor brood en gebak, maar ja, een zwaard is toch ook wel mooi en meedoen aan vechtdemonstratie ook. En hé, een boog erbij, wat pantser. Uiteindelijk zit al het gereserveerde geld daarin en heeft de wannabee bakker nog steeds geen oven, maar wel de uitrusting voor een ridder… en zijn leerling intussen ook.

Terug naar Steampunk. De wat oudere Steamheads kijken met leden ogen naar de toenemende winkeltjes die Steampunk gestyleerde producten verkopen. Oké, soms de beduiding Steampunk gewoon ergens aan geplakt. Bijvoorbeeld een gewoon jasje of een stuk brokant is geen Steampunk. Ergens tandwielen op plakken maakt iets ook geen Steampunk. Dat betekend echter niet dat het tot een mooi geheel kan komen dat wel Steampunk is. En als dat tegen betaalbare prijzen kan, waarom niet?

Commercialisatie bied mogelijkheden aan de mensen die wel Steampunk willen zijn, maar de tijd niet hebben om spullen te verzamelen, zelf te knutselen of domweg de vaardigheden niet hebben. Commercialisatie leidt tot gemak, en meer gemak leidt tot toegankelijkheid waardoor meer mensen van Steampunk kunnen genieten of er ieder geval mee kunnen experimenteren.

Nu weet ik dat er hardliners zijn die zeggen dat het niet de bedoeling is van Steampunk.
Oh, nee? Waarom niet?
Niet iedereen associeert Steampunk met duurzaamheid, zelfvoorziening, liefde voor technologie of anti-kapitalisme. Steampunk heeft geen politiek/maatschappelijke doelstellingen die het haar identiteit geven. Dus iedereen kan het invullen zoals ze dat willen. 

Dus is commercialisering een positieve ontwikkeling?
Ik denk dat we ten eerst blij mogen zijn dat meer mensen interesse tonen in wat wij doen. Nu snap ik wel dat de meeste Steamheads het voor hun zelf doen, maar het is toch fijn als mensen interesse hebben in jouw activiteiten en hobbies. Alleen met gelijksoortige geesten kan je praten over specifieke onderwerpen die te maken hebben met jouw passie. En als iemand begint met Steampunk zal hij of zij voorbeeld nemen aan de gene die meer ervaring en kennis hebben. Dus je kan nieuwe Steamheads vormen door jouw opvattingen met hen te delen.
Daarnaast willen we meer Steampunk evenementen in Nederland. De enige manier om die te krijgen is door meer vraag naar Steampunk te creëren. Evenementen kosten immers geld. Iedereen wint. 

Maar heeft de cultuur er ook baat bij als het groeit? Kwaliteit is beter dan kwantiteit, maar ik geloof dat meer bekend ook meer creatieve geesten aangetrokken worden tot Steampunk. Daarnaast kan het gedachtegoed verder worden verspreid. Dan mogen de kostuums of de gadgets wat minder creatief zijn, de ideeën die gepaard gaan met Steampunk worden verspreid en dat vind ik belangrijker dan het feit die iedereen dezelfde bril op zijn of haar hoed draagt.

Dus, ja. Ik geloof dat de subcultuur daarvan profiteert. Ik denk zelfs dat het niet eens de commercie is waar de sommige een probleem mee hebben. Het gaat erom dat de spullen die (beginnende) Steamheads kopen niet voldoen aan hun beeld wat Steampunk is. Het moet specifiek op victoriaanse mode zijn gebaseerd en er moet stoom in voorkomen. Het enige waar deze nadruk toe heeft geleid is de versplintering van stijlen, zoals Dieselpunk, Steamgothic, Industrial Fantasy, Gaslamp Fantasy, Raygun Gothic, Clockwork Punk om maar een paar te noemen. En het aantal neemt alleen maar toe.
Maar waar is het goed voor?

Het is praktisch… Misschien?
Om voorbeeld aan mij zelf te nemen, ik houd van kleding, vooral uniformen, uit de jaren 30-50 periode. Maakt mij dat dan ineens een Dieselpunker? Ik draag ook met regelmaat Neo-Victoriaanse kleding.
Ik noem mijn stijl liever Retro-Futurisme omdat… Nou ja, dat is wat het is, maar voor eenvoud noem ik het Steampunk omdat ik Steampunk associeer met Retro-Futurisme. Niet omdat ik stoommachine onderdelen erin heb verwerkt. Wel uurwerken, maar dan noem ik mij geen Clockwork-Punker, of zoiets. Handig in de communicatie misschien, maar uiteindelijk doet het niet veel anders dan mensen in niet zegende hokjes plaatsen.

Dus wat mij betreft, laat de subcultuur groeien en maak de markt toegankelijk. Uiteindelijk wordt iedereen daar gelukkiger van.

Webseries: The World of Steam

Op het internet zijn er al jaren meerdere Steampunk getinte films en series te bekijken. Nukabreak, Dirigible Days, The Duel, maar zou het niet geweldig zijn als er een langdurige high budget serie zou zijn?

Persoonlijk zou ik het antwoord niet weten, maar ik verwacht dat er vrij hard geroepen zal worden dat het slecht is voor de subcultuur als Steampunk in de mainstream komt. Voorlopig zal het nog een tijdje duren voordat het zover is, zeker in Nederland. Maar de aandacht en bekendheid groeit. Traag, maar gestaag.

Eén ding die Steampunk mist is waarschijnlijk een boegbeeld. Je weet wel? Wat Lord of the Rings is voor fantasy, of wat Alien en Star Trek zijn voor Science Fiction en Dawn of the Dead voor zombie films.
The Crow maakte uiteindelijk Gothic populair, maar of we daar zo blij mee moeten zijn.

Wat de meningen ook mogen zijn, het wordt langzamerhand tijd dat Steampunk vertegenwoordig wordt in de mainstream media en één van de manieren om dat te doen is door grote namen binnen de entertainment samen te brengen die een prachtig serie kunnen neer zetten in een Steampunk wereld.

Hier is The World of Steam (niet te verwarren met de gelijknamige MMO). Matt King heeft een uitstekend team samen gebracht van professionals die hebben gewerkt aan bekende Scjfi series als Star Trek,  Futurama, Star Wars, Sara Connor Chronicles etc.

De bedoeling is dat het een Twilight Zone-achtige serie van losse verhalen die de mogelijkheden met Steampunk verkennen. Dat belooft een mooie introductie te worden voor iedereen die interesse heeft in het genre en aan de hand van het talent dat achter de productie zit heb ik hier een zeer goed gevoel over.
Ik verwacht niet dat dit het boegbeeld wordt waar ik het eerder over had omdat het korte verhalen zijn, maar het kan de deuren openen voor andere producties als het de aandacht krijgt van grote studio's.

De serie is een door fans gesponsord en zal op internet getoond worden, maar wanneer is nog niet bekend. Heel lang zal het niet op zich laten wachten omdat het eerste seizoen al is opgenomen.
Als jij wilt dat Matt King slaagt om zijn serie voor te zetten kan geld worden gedoneerd op hun website.

Victor Sierra: New Album

Op Phantasium zal Victor Sierra op zaterdag optreden. Misschien kennen sommige liefhebbers hen al van de webserie, Dirigeble Days waarvoor zij de end credits hebben gemaakt.
Deze Parijse Steampunk-band met een wat meer traditionele punk/80's sound zal de moeite nemen om met hun luchtschip, The Hydrogen Queen naar Eindhoven te komen.



Mocht je de band willen steunen met hun volgende album, dan kan dat. Victor Sierra wil in 2013 een nieuw album uitbrengen en hebben daarom op Indiegogo, vergelijkbaar met Kickstarter, een fundraiser begonnen om dit te realiseren.

Dus ben jij voor meer Steampunk muziek, regeer dan op hun oproep die is te vinden op deze pagina en 'like' dit artikel op Facebook of Google+

Abney Park op Phantasium: 22 februari in Eindhoven

De mensen die naar Phantasium gaan weten het ongetwijfeld al.  Abney Park zal 22 februari in Eindhoven optreden.
Nu ben ik geen Die-Hard fan van Abney Park, maar ze inspireren mij wel. Je zou kunnen zeggen dat ik hun boodschap boeiender vind dan hun muziek.
Toch zou ik hen graag eens live willen zien, maar ik heb ook de ambitie om in april een blauwe band voor mijn vechtkunst te halen en die krijg ik niet cadeau.
Hoewel ik Phantasium ongetwijfeld één dag zal bijwonen weet ik niet of ik vrijdagavond er bij ben.
Beetje crú gezien een interview in de Steampunk Gazette met ‘Captain’, Robert Brown, mij inspireerde om met dit Blog te beginnen.
Dus ik ben een beetje In Dubio of ik er vrijdag bij ben of niet.

Maar laat niemand dat er van weerhouden deze band, met cult status, te bezichtigen.
Mocht je nooit van Abney Park hebben gehoord, neem een kijkje op hun webpagina www.abneypark.com.

Als dat je interesse heeft gewekt kijk op http://www.phantasium.nl voor meer informatie. Voorverkoop eindigt komende zondag, 17 februari.

De Dief versus de Masochist

In mijn vorige artikel, A tale of two City's heb ik uitgelegd waarom ik Thief beter vind dan Dishonored. Twee overeenkomende spelen die plaatsvinden in retro-futuristische werelden. Dishonored is de populairste van de twee en waarschijnlijk ook toegankelijker. Toch lukte het deze bestseller niet mij te grijpen en tot de dag van vandaag heb ik niet de moeite genomen om het laatste hoofdstuk te spelen, want... Het kan me eigenlijk gewoon niet schelen.
Dat in tegenstelling tot Thief. Maar waarom?

In het vorige artikel, waarin ik de twee titels vergelijk, heb ik het over het verschil gehad tussen de werelden en dat de wereld van Thief gewoon gevarieerder is en daarom aantrekkelijker. Ik wil wel benadrukken dat Dishonored een goed spel is een wellicht de titel, beste spel van 2012 verdient, maar dat kan ook aan de concurrentie liggen die bar weinig originele titels heeft uitgebracht de laatste jaren.

Tot zover de samenvatting. Op naar het onderwerp van vandaag

Corvo versus Garrett

Laten we beginnen met het hoofdpersoon van Thief, Garrett

Garett is een meesterdief die ooit werd opgeleid door de mystieke Keepers, een geheimzinnige organisatie die runes gebruikt om de toekomst te voorspellen. Garrett wordt door hun gerekruteerd nadat hij één van hen probeerde te zakkenrollen als kind. Onder de indruk dat het hem bijna was gelukt werd hij door hen opgenomen en getraind tot de meesterdief die hij is geworden.
Garett had echter geen behoefte om Keeper te worden en ontsnapte zo snel zijn training was voltooid.

Garett wordt een professionele inbreker die ongewone opdrachten aanneemt. Zo komt hij ook in de problemen. In het eerste deel ontwaakt hij een groot kwaad door in te breken in een vervloekte Kathedraal. Hij vind uiteindelijk een manier om het kwaad weer op te sluiten, maar dan ontdekt hij een reliek die alle inwoners in ondoden had veranderd, om op die manier het kwaad binnen te houden. Maar Garrett,  kortzichtige lul die hij is, neemt hij het reliek mee voor zijn opdrachtgever. Genoemde opdrachtgever blijkt echter een natuur godheid te zijn die de City wil vernietigen.
Oeps.

En wie is Corvo? Hij is een Lijfwacht die mogelijk de vermoorde keizerin ooit heeft bezwangerd en gedurende het spel haar dochter, de prinses, moet redden die wel of niet zijn dochter is.
Hij wordt geholpen door een aantal karakters die zeggen wat hij moet doen en... Uhm. Hmm...
Hij krijgt ook magische gave van de zogenaamde Outsider die hem magische gave geeft om te kijken wat hij er mee doet... Verder doet de Outsider niets.
En dan wordt hij verraden, al had hij dat vanaf het eerste moment al kunnen weten... Ehm.

Het spijt me zeer, maar meer kan ik niet over Corvo vertellen.
Andere karakters in het spel vertellen wat hij moet doen of de speler maakt de keuze voor hem. Het verteld niets over hem. We leren Corvo niet als persoon kennen. Hij is generiek en is markt technisch een goede keuze. Spelers kunnen zich daar makkelijk mee vereenzelvigen. De keuzes die zij maken lijken daarom echt hun keuzes, niet die van Corvo.
Ik denk dat het idee is dat de speler het gevoel heeft dat hij Corvo is, maar voor mij is hij gewoon een marionet. Eentje die niet weet naar we hij moet luisteren Als ik Corvo ben, waarom werk ik dan voor drie mannen die mij gegarandeerd zullen verraden. Het Hart dat je van de Outsider krijgt waarschuwt daar zelfs voor. Je zou ze ook makkelijk van kant kunnen maken. De enige karakters die je echt helpen zijn… alle andere karakters. Sommige bedienen de bar of vegen de vloer. Die drie doen dat niet eens. Ze vertellen alleen wat je moet doen.

En wat vindt Corvo daarvan. Geen idee, want hij zegt geen woord. In tegenstelling tot Garrett. Aan het begin van elk hoofdstuk verteld Garrett waar het op staat, hoe de City werkt, wie de personages zijn, waarom hij een opdracht doet. Je ziet de wereld door zijn ogen en begrijp waarom hij doet wat hij doet
Corvo aan de andere kant is een marionet. Hij heeft maar één motivatie en dat is de prinses redden. Voor de rest neemt Corvo je mee door Dunwall, maar heeft nergens een mening over, noch legt hij uit waarom hij zijn opdrachtgevers vertrouwd. Hij is net een gemuilkorfde masochist die bewust suïcidale opdracht aanneemt. Dat zou ook verklaren waarom hij niet zij toen hij werd gearresteerd voor de moord op de keizerin... Nu ik er over nadenk! Alles wat hij doet is volstrekt logisch als hij een masochist is!
Verklaart ook waarom hij dat masker draagt 

Aan het eind van het spel heeft Corvo ook niets meer te doen, behalve zich door een corrupte stadswacht in een kist laten opsluiten, Pulp Fiction style. Hij is, of een lijfwacht van de keizerin. Of hij ontvlucht de stad. Alleen de laatste optie is interessant, maar het geeft de speler niet echt iets om naar uit te kijken. Behalve wakker worden in een cel, want dat waarschijnlijk zijn favoriete habitat.

Garrett aan de andere kant is een dief. Je weet dat hij gegarandeerd in de problemen komt. Daarbij komt dat de Keepers hem aan de gaten houden. Waarom doen ze dat?
En aan het einde van Thief 1 wordt Thief 2: The Metal Age aan aangekondigd. Ja, oké  het is een marketing truc, maar ik wilde weten wat de Metal Age was. Ik was klaar om Garrett te spelen.

Dus wat mij betreft een tweede punt naar Thief.

Steam Lantern

Van kinds af aan ben ik een behoorlijke nerd. Superhelden hebben mij echter nooit gegrepen. De enige reden dat ik er wat van weet is vanwege alle internet-reviewers die ik dagelijks bekijk, zoals Linkara's Atop the Fourth Wall en films als Blade en Watchmen. Zo kwam ik ook achter steampunk-achtige helden als the League of Extraordinary Gentlemen.
Laatst wees een vriend van mij op een specifieke aflevering van Green Lantern, de animatie serie. Persoonlijk wist ik niet eens dat deze animatieserie bestond. De Green Lantern is gewoon één van die superhelden die ik niet heb gekend als kind. Toch wist hij mij te verleiden een aflevering te kijken en ik was aangenaam verrast door Steam Lantern.

Voor de lezers die niets weten over de helden van DC-comics, de eigenaren van Batman en Superman, Green Lantern is een piloot die een speciale ring vind op het lichaam van een neergestort buitenaards wezen. Deze ring geeft de piloot niet alleen superkrachten, het maakt hem onderdeel van de Green Lantern Corp. Een intergalactische krijgsmacht die kosmische bedreigingen bevechten.
Hun ringen geven alle Green Lanters de mogelijkheid om, naast laserstralen te schieten, elk object te creëren uit groene energie, zoals reusachtige hamers, schilden, knuppel en zelfs kettingzagen.

Dat te hebben gezegd, waar gaat de aflevering Steam Lantern over?
De Green Lantern een gevecht met de wereld verslindende Anti-Monitor, een reusachtig wezen dat net als Galactus van Silver Surfer, werelden verslind en nu is het uit zijn eigen dimensie ontsnapt. Tijdens dit gevecht valt Green Lantern in de inter-dimensionale scheur waar de Anti-Monitor door is gekomen en komt  op een Steampunk planeet terecht die door mensen wordt bewoond.
Ja, dit is een plot uit een stripboek en geloof me. Als je nog nooit eerder stripboeken of daarop gebaseerde series hebt gezien, dit is niet ver gezocht als deze had kunnen zijn.

In principe is Steam Lantern twee verhalen. Ik durf zelfs te beweren dat dit een geweldige tweedelige aflevering had kunnen zijn. Een plot gaat over een voorval dat verkeerd is begrepen en de andere één van verantwoordelijkheid. Vooral de laatste zou een plot kunnen zijn uit een volwaardig Steampunk verhaal.

Hier is iets heel vreemds aan de hand. Iedereen die anime kent en kijkt is waarschijnlijk bekend met het begrip filler. Filler zijn scenes of afleveringen die geen invloed hebben op het langlopende plot en/of hoofdpersoon en de gevolgen van de gebeurtenissen in deze aflevering worden meestal gelijk vergeten. Naruto en One Piece zijn hier berucht om.
De meeste kijkers hebben een hekel aan deze afleveringen juist om die reden. Om toch een grijpend verhaal te maken hebben deze afleveringen een ander hoofdpersoon. Iemand met zijn eigen problemen om te overkomen. Op zich is hier niets mis mee, maar zij kunnen niet de held zijn van hun eigen verhaal. Want daar is het hoofdpersoon van de serie voor, bijvoorbeeld Naruto. Daar komen de kijkers immers voor terug, met het resultaat dat deze filler-hoofdpersonen amper wat te doen hebben en meestal alleen maar klagen over hun situatie zonder en wat aan te mogen doen. Dat is immers de rol van Naruto, zelfs als het verhaal niet over hem gaat.

Waarom begin ik hierover?
Net als in filler gaat de aflevering Steam Lantern niet over Green Lantern. Hoewel hij wel de dag red maakt hij geen ontwikkeling door, noch staat er wat voor hem persoonlijk wat op het spel. Dat is waarschijnlijk de grote zwakte aan het de hele aflevering. Het feit dat Green Lantern deze wereld moet redden breekt af aan twee verhalen die veel sterker waren als Green Lantern niet de held hoefde te zijn.
Toch is dit geen slechte filler. Het heeft een sterk conflict dat leidt aan filler-syndroom, maar de makers hebben het beste er mee gedaan wat ze konden.

Het eerste verhaal is het dilemma van Steam Lantern zelf. Hij is een soort mix tussen Green Lantern en de Rocketeer. Hij heeft zich ook genoemd naar een andere onbekende Green Lantern met een cape die hun wereld eerder had gered. Deze identiteit heeft Steam lantern aangenomen om te vechten tegen de dictator Duke Nigel. Een genie die robots gebruikt om de bevolking te onderdrukken die Big-Brother-style monitoren op hun torso hebben waarmee Nigel ze in de gaten houdt. Begrijpelijk dat dat Steam lantern de grote held van het volk is… Maar daar moeten wij een kanttekening bij zetten.
Dat hangt samen met het tweede plot. Telkens als Duke Nigel op het scherm komt roept hij dingen als, ‘I am dong this to safe this planet’, of ‘I need to do this to protect you. ’
Als je hem dit in het begin hoort zeggen denk je, ‘Ja, tuurlijk. En deze rebellen hebben vast ook massa vernietigingswapens die ze verbergen voor de VN-inspectie.’
Maar er is iets vreemds met deze schurk. Duke Nigel praat altijd beleeft, ook tegen zijn gevangenen en geeft zijn tegenstanders altijd de kans zich over te geven voordat hij het vuur opent. Door zijn handelingen zien wij wat van man hij is wat zijn uitspraken geloofwaardig maakt. Tevens noemt hij Steam Lantern een leugenaar… Hmmm.

Dit is het punt waar de twee plotten samen komen en de aap uit de mouw komt, dus spoiler alert.

Als de Green Lantern arriveerd wordt duidelijk dat Nigel de bevolking van deze wereld domineert met robots. Het is dan ook niet vreemd dat het volk de verzetsstrijder Steam Lantern hem als een held zien. Maar hij is meer dan dat. Hij zou de wereld van de eerder genoemde Anti-Monitor hebben gered. Al een beetje vreemd gezien de Green Lantern juist door de Anti-Monitor verslagen was.

Later verteld de Steam lantern aan Green Lantern dat Duke Nigel de wereld had gered door een afspraak te maken met de Anti-Monitor. Hij zou een wapen bouwen dat een inter-dimensionale scheur zou maken zodat de Anti-Monitor naar een andere dimensie kon ontsnappen om meer werelden te verslinden… Deze dimensie was bijna leeg.
Om dit wapen te maken moest hij echter de hele bevolking aan het werk zetten om zich aan de deadline te houden... Ah, ha.

Hoe dan ook, de Anti-Monitor kwam en Steam Lantern kwam in actie. Hij vocht tegen de Anti-Monitor, die hem negeerde, en Duke Nigel vuurt zijn Inter-dimensionale kanon af en de Anti-Monitor wordt naar Green lanterns dimensie gestuurd. Maar het volk ziet alleen Steam lantern en gelooft dat hij de gene was die de Anti-Monitor had gedood… Geen wonder dat Nigel zo pissig is. Hij heeft iedereen tot slavenarbeid gedwongen omdat hij geen keus had en krijgt uiteindelijk niet de erkenning dat hij goede intenties had.

Daar is dus de reden dat Duke Nigel een hekel heeft aan de Steam Lantern, die zich eveneens slecht voelt over deze situatie. Als Steam lantern gevangen wordt genomen door Nigel dwingt Nigel hem ook de waarheid te verkondigen wat Steam Lantern dan ook doet, deels tot zijn opluchting. Het is een mooie scene die doet denken aan de publieke bekentenissen uit de film 1984.

Maar na deze bekentenis verwacht Nigel een staande ovatie van de bevolking die hij heeft gered, maar iedereen begint de naam van Steam Lantern te roepen. Uiteraard begrijpt hij er niets van, na de een postbus 51 speech van Green Lantern begrijpt Nigel wat hij heeft gedaan. Hij is te ver gegaan. 

Zo had hij zijn robots met de monitoren op hun buik eigenlijk gemaakt als een nieuwsdienst, zoals het huidige Amber Alert systeem wat de Nederlandse overheid momenteel invoert. Zou dat niet geweldig zijn dat een robot je komt vertellen dat Shell In de brand staat.
Niet alleen dat. Hij realiseert dat hij een hele dimensie heeft opgeofferd aan de Anti-Monitor om één planeet te redden… Oeps.

Om zijn falen compleet te maken komen ze er achter dat hun zon stervende is en de planeet alsnog zal sterven… Dubbel oeps. Er is maar één oplossing! De hele planeet moet naar een andere dimensie!

Met de hulp van de Green Lantern wordt de hele wereld een nieuwe dimensie ingezogen en blijft daar. Wat nou gravitatie en natuurkundige krachten? Toe ze verklaarde dat onze aarde net als een ruimteschip is bedoelde ze dat letterlijk, verdomme!
Dus Green Lantern keert zo terug naar zijn eigen dimensie, de Anti-Monitor wordt verslagen en deze planeet wordt gedurende de aftiteling aan stukken gescheurd door zijn eigen rotatie snelheid.
The End.

Nou, wat vond ik er van?
Gezien ik de rest van de serie niet heb gezien kan ik het alleen op zich staand beoordelen en ik vond het een leuke aflevering. Je hoeft niets van de serie te hebben gezien om te begrijpen waar het over gaat omdat alleen het verschijnen van de Anti-Monitor relevant is. Het is gewoon jammer dat het niet twee afleveringen zijn zodat Steam Lantern en Duke Nigel meer konden ontwikkelen, maar deze aflevering gaat niet over de Green Lantern waardoor dat ondenkbaar was om in de serie te stoppen. Ondanks dat het verhaal erg gejaagd is weten de schrijvers hun karakters goed over te brengen op het publiek, maar je moet wel opletten. Alles zit in de details vanwege het gebrek aan tijd. Aan de ene kant toont dat aan dat de makers wisten wat ze deden.

Ik kan u aanbevelen het ieder geval één keer te bekijken.  

General Appeal

In eerdere artikels heb al laten doorschemeren dat ik mij altijd in neo-victoriaanse/retro-futuristische stijl kleed en daar met regelmaat vragen over krijg. Ik vertel ze dan over Steampunk en laat ze voorbeelden zien. Opvallend vind ik hoe mensen, die niets met Speculatieve Fictie of Fantasy hebben er voor open staan. Waarom is dat? Heeft Steampunk een universele aantrekkingskracht?

Voor de duidelijkheid, ik heb ook personen gesproken die niets met Steampunk hebben omdat het concept te ver gezocht vinden of omdat ze het allemaal te veel op elkaar vinden lijken. Maar dit zijn mensen die bekend zijn met het fenomeen. Nu heb ik het over personen nooit eerder van Steampunk hebben gehoord, noch bekend zijn met Retro Futurisme en daar voor het eerst mee worden geconfronteerd.

Het is uniek, of beter gezegd het heeft een eigen identiteit die erg herkenbaar is. Niet alleen is het duidelijk te onderscheiden van andere genres, maar ook herkenbaar voor het grote publiek.
Steampunk gaat om gebruiksvoorwerpen die iedereen kent, zoals pistolen, computers, brillen, meetapparatuur etc. en verbruikt daarin onderdelen van machines en materialen uit het verleden die ook herkenbaar zijn, zoals onderdelen van fietsen, typemachines, kledingstukken, lampen, stoommachines en ga zo maar door.
Het bevreemd niet zoals (High) Fantasy en Scifi dat doet. Een toeschouwer hoeft niet te interpreteren of een grote fantasie te hebben om te begrijpen waar hij of zij naar kijkt wat het toegankelijk maakt.

Daarnaast is de uistraling veelzijdig. Vrouwen kijken wellicht liever naar de kleding en decoraties op de machines, mannen bewonderen de technologische aspecten (en de korsetten) en kinderen verdiepen zich in de avontuurlijke of fantastische elementen. Bij volwassenen, vooral de ouderen zal ook de nodige nostalgie een rol spelen.
Dit is belangrijk vanuit een commercieel perspectief. Veel producten zijn gemaakt om in de smaak te vallen bij een groot publiek, maar tegenwoordig gebeurt dat door alles zo goedkoop en kaal mogelijk te maken. Dan kan de klant niet kan struikelen over de kleine details die hij of zij dan net niet mooi vinden. Als er geen details op zitten kan je deze ook niet lelijk vinden, toch?
Steammakers en artiesten gaan daar anders mee om. Ze maken gebruiksvoorwerpen met duurzame en hergebruikte materialen met veel messing en koperkleuren. Kleuren die bij het grote publiek traditioneel erg in de smaak vallen. Alles ziet er duur uit, is duurzaam en handgemaakt. Wat wil je nog meer in de eenentwintigste eeuw?

Dan is er nog de filosofische ideeën die achter deze objecten kan worden gezocht. Toeschouwers herkennen het verlangen naar het verleden maar ook het streven naar toekomst. Dit zijn verlangens waar de doorsnee persoon zich mee kan identificeren in tegenstelling tot het escapisme van Fantasy. 
Denk ook aan de symboliek. De hoge hoed staat voor de heer, de vrouw in hoepeljurk voor de dame. Het roept gevoelens van klasse op, goede manieren en respectvol gedrag.
Plak daar moderne ideeën aan vast als duurzaamheid, hergebruik, behoud en respect voor het verleden. Dit zijn concepten waar het gros zich mee kan identificeren. Zeker door de huidige crisis is het besef dat grote bedrijven te veel macht hebben onder de bevolking toegenomen en heeft Steampunk iets rebels. Het conformeert zich niet naar mode en merken en dat respecteren veel mensen in deze tijd. 

Als conclusie stel ik dat het appeal ligt in het feit dat Steampunk een product is van zijn tijd en plaats. Het is geen escapisme naar fictieve werelden om aan de realiteit te ontsnappen. Het neemt voorbeeld aan onze wereld en geschiedenis. Het is dat wij ons realiseren dat wij te geconformeerd zijn geraakt en weer streven naar iets unieks en tot herkenbaars. Kunstzinnig en tot praktisch. Elegant en toch gemaakt voor hergebruikte spullen. Elitair en toch tegendraads.
Misschien is het Steampunk-uiterlijk meer dan een uiting van creativiteit, de het liefde voor geschiedenis en technologie. Zou het misschien het materiallsatie kunnen zijn voor de paradoxe natuur van de mens; vooruitstrevend zijn met een zucht naar het gemoedelijke omgangsvormen van vroeger.