Singularity

Ik heb weinig met schiet spelen in het eerste persoonsperspectief (FPS)-genre en negeer daarom de meeste titels. Maar soms komt er spel uit die net even wat anders doet met het verhaal, zoals Spec. Ops: The Line. Andere veranderen iets aan de spel elementen, zoals Syndicate en Red Faction, maar meestal hebben deze geen toevoegende waarde of de ontwikkelaars hebben zich hierop zo gefixeerd dat de rest van het spel belabberd is. Maar soms komt er fps die het goed doet. Singularity is hier een voorbeeld van.

Het duurde even voordat ik deze titel uit 2011 oppakte omdat het zulke matige recensies kreeg. Helaas zegt dit meer over de spelers en de huidige game-cultuur dan over Singularity. Hetzelfde geld voor Spec Ops: The line. Iedereen verwacht Call of Duty clones en beoordeeld iedere FPS als een Call of Duty clones. Voor beide titels werkt dat niet omdat ze niet als clones zijn gemaakt.
Voor Spec Ops: The Line raad ik de afleveringen van Extra Credits aan en waarom deze titel zo belangrijk is voor videospellen in het algemeen. Bekijk ook de rest van hun afleveringen zou ik zeggen. Ze hebben de publiciteit verdiend.

Singularity: Het gene wat mij vooral trekt aan het spel zijn twee dingen. De wereld en de spelelementen. Het verhaal is… Nou ja, hier is de aanloop.

Het verhaal speelt zich af op Katorga-12. Je weet wel, zo’n afgelegen eiland die aan megalomane geniën en totalitaire staten worden verkocht om hun geheime onderzoek te doen. In dit geval werd het element E99 meegeleverd. Makelaars moeten immers wat extra geven in deze tijden.
De Russen zijn gek op deze energiebron, want daar kunnen ze... (rolt de dobbelstenen): tijd en ruimte mee manipuleren! Het schijnt ook een geschikte energiebron te zijn te zijn voor auto’s, wat betekend dat iedereen een potentiële Dolorian kan rijden.

In de jaren 50 vindt een ongeluk plaats op het eiland en worden de burgers geëvacueerd. De gene die achterblijven zijn verdoemd prooi te vallen aan de vele mutanten die er nu rondlopen. Kennelijk kan element E99 ook organisme muteren (of evolueren als je de Pokémon benadering van evolutie aanhangt). Wie had dacht gedacht?
Daarna wordt het project vergeten totdat in 2010 een groep Amerikaanse mariniers neerstort tijdens een eenvoudige patrouille waar de speler, Kapitein Renko, deel van is.
Nadat de kapitein de mutanten heeft overleefd komt hij per ongeluk in de singularity terecht. Hoeveel pech kan één marinier op een dag hebben?

Hoe dan ook, hij komt in de jaren 50 terecht als er een brand op het eiland is uitgebroken waarbij één van de leidende onderzoekers, Demichev, oorspronkelijk was omgekomen. Ik zeg oorspronkelijk omdat kapitein Renko hem red en hem te rustte legt onder een beeld van Stalin. Daarna komt Renko weer terug in 2010 bij hetzelfde standbeeld, alleen is het gezicht van Stalin vervangen met dat van Demichev…. Oeps.

Nu is 2010 een dystopia waarin Demichev de wereldleider is dankzij element E99 en nu moet Renko de tijdslijn zien te herstellen met een verzetsgroep gemaand Mir-12. Het eiland zelf is echter nog steeds een kerkhof vol mutanten omdat… Er alsnog een ongeluk is gebeurd? Het is een beetje onduidelijk eerlijk gezegd. Ik vind het ook lachwekkend dat Mir-12 op de hoogte is dat het verloop van de geschiedenis anders is en dat jij de oorzaak bent.
Voorbij de eerste helft wordt het verhaal een beetje wazig en bestaat de opdrachten vooral uit, reis door de tijd om een bom te activeren en dan in het verleden te laten ontploffen om het heden te herstellen… Echt duidelijk is het niet.
Desondanks is Singularity voor een tijdreis verhaal redelijk solide en hebben ze het einde netjes afgerond.
Dat betekend niet dat het verhaal perfect is. Het zit vol clichés, techno-babble en een verkeerde toepassing van de evolutieleer (echt, zo moeilijk is het niet). Daarnaast lijken sommige dialogen door niet-engels sprekende te zijn geschreven die denken dat Amerikanen een vloekwoord in elke zin gebruiken en onzinnige vergelijkingen maken.
Het leukste stuk vind ik dat een vrouwelijke verzetsstrijder wordt gekidnapt door het leger en jij moet er achter aan, met een gatling-gun… Dat is gewoon hilarisch! Dat is zoiets dat Mario achter Princess Peach aangaat, bewapend met een kettingzaag. Deze verzetstrijder heeft ook lessen genomen van Peach, want ze zwaait voortdurend met haar handen en roept, ‘Redt me,’ zoals een moderne vrouw betaamd te doen. Dan zijn er nog de goede en slechte geleerde. Als je hen samen ziet lijkt het net een auditie voor de film, The Lost Skeleton of Caladrava.

Maar goed, hoe is het spel? Laat we zeggen dat het veel interessante aspecten heeft. Het eiland Katorga-13 is een trieste plek met aparte mutanten. In haar tunnels en ruïnes kunnen audio-opname en notities worden gevonden van de voormalige inwoners over hun laatste dagen op het eiland. Daarnaast ziet de speler allerlei spookverschijningen, vanwege tijdsanomeliën.
Wat ook een leuk element is dat het spel uitnodigt om de ruïnes door te struinen om op zoek te gaan naar E99, dat voor wapens en andere upgrades kunnen worden gebruikt.

   De monsters zijn je standaard zombies en grote beesten, maar ook monster de zich in tijd en ruimte verplaatsen. Hier bij komt de TMD erg van pas, maar daar later meer over.
Waar ik moeite mee heb is dat er ook gewone soldaten in voorkomen. In de jaren ’50 vind ik dat niet erg, want dan heeft het ongeluk nog niet plaats gevonden, maar in 2010 vind ik ze ongepast. Ze dragen niets bij aan het plot, behalve dat ze je op de hielen zouden zitten, en mutanten gebruiken hen letterlijk als decoratie.
    Het voelt aan alsof deze soldaten in het spel zijn geplakt om de doorsnee FPS-speler een plezier te doen. Het is niet eens een goede poging. Ze zijn zwak, hebben geen persoonlijkheid en om eerlijk te zijn weet ik niet wat ze op het eiland doen, behalve monsters voederen. Serieus, als ze vechten met mutanten verliezen ze altijd. Het wel leuk om ze met de TMD in monsters te veranderen.

De TMD. Het spelelement wat het allemaal de moeite waard maakt. Het is mooie machine om de arm van de speler die hem in staat stelt om de leeftijd/tijdstatus van objecten en organisme te veranderen. De speler kan bijvoorbeeld een ingestorte trap vernieuwen waardoor het weer gerepareerd wordt, maar ook andersom. Hetzelfde geld voor kisten en andere objecten.
   Het kan ook als wapen worden gebruikt. Het kan objecten oppakken en weggooien, een schokgolf afschieten die vijanden afweert en een tegenstanders en objecten vastzetten in een tijdveld waardoor ze niet kunnen bewegen. En dat allemaal met één hand te bedienen zonder dat je allerlei menus moet doorspitten om ze te gebruiken. Zonder enige oefening veranderde het de gevechten met mutanten in een heus festijn. Ik kon hun speciale aanvallen afweren. Hen met benzinetonnen bekogelen en groepen in tijdvelden vastzetten en afmaken. Meestal ben ik niet zo van deze speciale gimmicks in spellen, maar de TMD is waarschijnlijk één van de leukste stukken speelgoed die ik in een spel heb gehad.

   Helaas is de tijdsmanipulatie beperkt tot een aantal objecten in het spel, zoals trappen, kisten en elektriciteitskasten. Het zorgt voor leuke puzzels, ala Half Life 2, maar ik kom niet van het gevoel af dat de makers meer wilde. Overal liggen objecten die duidelijk daar zijn geplaatst om te repareren met de TMD. Sommige puzzels slaan bijvoorbeeld nergens op. Op een gegeven moment moest ik een hoge muur opklimmen omdat de ladder kapot was. Serieus? Ik kan geen ladder met de TMD reparen. Ik kan trappen, electriciteitskasten, tonnen en munitiekisten restoreren, maar een ladder gaat de TMD te boven. Of zijn het een soort HI-tech ladders met decennia aan communistische technologie er achter? Of hadden de ontwikkelaars geen tijd omdat ze ineens soldaten aan de wereld moeten toevoegen?

   Dat is mijn grootste bezwaar met dit spel. Het lijkt incompleet. Misschien hadden ze eerst het idee om de speler alleen de TMD te geven, wat de speler beperkte middelen geeft(zoals in een horrorspel), maar dat iemand vond dat er soldaten in moesten worden gestouwd (zoals in een FPS). Misschien weet Singularity niet precies wat het wil zijn. Het leent veel elementen van andere spellen, zoals Fallout, Bioshock en Half Life 2. Dat is niet erg, zolang het goede elementen zijn. Maar het spel voelt schizofreen omdat het niet begrijpt hoe deze elementen in elkaar passen.

Ondanks haar te tekortkomingen kan ik de titel aanraden. Dus als je de titel tegen komt in een bargainbin of voor een redelijke prijs, doen.