Einde van een tijdperk is het begin van een nieuwe

 Goede dag iedereen. De kerst staat voor de deur en voor je het weet is het 2014. Op 17 december bestaat Tupperware Steam ook één jaar, dus ik hoopte iets speciaal te doen.... Mmaaaar, toen gebeurde het volgende... Het verhaal hieronder is erg dubbel. Tupperware Steampunk gaat over Steampunk (duhhh) en mijn opinie. Niet over mijn 'leven'. TS is geen dagboek, maar dit keer maak ik een (soort) uitzondering.

Vandaag wilde ik eigenlijk een kort verslag schrijven over de midwinterfair in Archeon, maar zou dat moeten doen vanuit een reënacters perspectief omdat ik daar als reënacter was... Soort van. Ik beelde een Lannister uit... Anyway, dit is mij punt;

Dit zou mijn laatste evenement zijn met de Compagnie van Cranenburgh. Een compagnie van viertiende eeuwse huurlingen, met name speervechters, die eerst dienst deden in de honderd jarige oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Later vochten zij voor verschillende partijen in de lage landen.

Waar en voor wie ze ook vochten, ik vocht met hen, zij aan zij. Zou, ook nu, met geen andere partij liever het slagveld betreden. Maar per 1 januarie 2014 zal de naam van Bonsart Bokel van de musterlijst verdwijnen...

In klare taal, ik heb mijn lidmaatschap bij één van de meest succesvolle reënactment groepen die

Nederland kent, opgezegd. Het is een groep waar ik van 2001 tot 2014 bij ben aangesloten. Dat betekend vanaf het begin. Ik herinner me nog dat wij als Soldeniers, onderdeel van het LHO, een kampement hadden dat bestond uit een kampvuur en wat strobalen. Het is amper voor te stellen dat een groep van vijftig leden met een eigen demontabel-fort zo nederig begon. Ik nu me nu nog horen zeggen dat ik deze hobbie eeuwig kon blijven volhouden... Wie weet houd ik het ook vol om één of twee keer per jaar te gaan. Maar ik zag de meerwaarde van lidmaatschap niet langer in.

De afgelopen jaren vloeide mijn passie voor de hobby weg. Het begon toen ik andere vechtkunsten ontdekte die mij, nog steeds, leren mijn grenzen te verlegen. Het is een uitdaging die ik miste in de westerse krijgskunst.
Daarna pakte ik de pen op, lees toetsenbord, en begon fictie te schrijven. Een grote stap voor iemand met dyslectische kenmerken. En toen kwam Steampunk. Ik wilde, en wil nog steeds, een verhaal schrijven waarin in futuristische samenlevingen voorkomen die zijn gebaseerd op verschillende historische periode. Steampunk-achtig dus.

Daar stopte het niet. In 2011 ontmoette ik een kunstenaar die sommige misschien kennen als Dr. Marcius von Rosenstein. Ik kwam hem tegen in de kringloopwinkel waar ik toen werkte, verkleed als een edwardiaanse Steampunker. Ik benaderde hem en het klikte. In die periode die daarop volgde spraken met regelmaat af in zijn destijdse atelier in Apeldoorn en praatte over geschiedenis, steampunk, kunst en thee.
De echte doorbraak kwam echter in 2012 met de aankondiging van Emporium Vernesque in Arnhem. Omdat Arnhem relatief dichtbij is voor mij melde ik mij aan als vrijwilliger. Daar ervaarde ik voor het eerst de Steampunk gemeenschap. Het was een soort openbaring voor mij. Ik weet nog goed dat ik ter plaatse een interview in de Steampunk Gazette las met Captain Robert van Abney Park waarin hij zei. ‘Mijn favoriete periode uit de geschiedenis is de periode die nooit heeft bestaan.’  Toen realiseerde ik mij dat ik ook nostalgisch ben naar het verleden dat nooit heeft bestaan. Eigenlijk is dat de definitie van nostalgie wat mij betreft, maar ik wijk af.

Dat evenement en het boek The Steampunk Gazette motiveerde mij om Tupperware Steampunk te beginnen. Ter plekke nog wel! Het duurde alle even voordat ik mijn eerste artikel durfde te presenteren. Namelijk het doel van het blog.
Ook hier bracht een aantal leden van de compagnie uitkomst. Zij hadden mijn artikel proefgelezen en
mij de durf gegeven om het te presenteren op 17 december, 2012.

Voor de afbouw bracht ik mijn spullen naar mijn auto die op het bouwterrein achter Archeon lag. Toen ik mij daar ter plekke omkleedde en mijn vintage jas aantrok realiseerde ik mij dat dit is wie ik nu ben en dat de Compagnie intussen ergens op de achterbank lag, onder mijn exotische wapens en vintage materialen. Het is klaar! Klaar voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Ik liep terug naar het kamp met de wind in mijn rug en vouwde die avond het vaandel van Cranenburgh op. Een handeling die ik intussen meer dan honderd keer had verricht. Maar deze keer was de laatste.

Toch heb ik deze ervaring niet als een einde gezien. Ik zal contact blijven houden met de compagnie op een één andere manier en zal ze tegen het lijf blijven lopen.
Maar dat is niet wat ik bedoel. Ik heb één onderdeel van mijn leven afgesloten en ben een nieuwe begonnen. Misschien is ‘begonnen’ niet het juiste woord, maar ik kwam tot een realisatie op deze dag. Dankzij mijn gesprekken en het afscheid begreep ineens wat Steampunk was. De, voor mij, ware Steampunk!
Reënactment is een passie beleven. Niet door het te vertalen naar een spel om een heldhaftige fantasy te ervaren, maar puur beleven. En dat is wat ik nu een beetje mis in Steampunk. Die beleving die je in het nostalgische verleden zuigt. Wellicht is dat de reden waarom ik Tupperware Steampunk ben begonnen. Om de gemeenschap te motiveren meer nadruk te leggen op de beleving, setting of hoe je het ook wil noemen, en minder op de individuele kostuums. En er zijn intussen dergelijke groepen van de grond gekomen in hun luchtschepen, dus wie weet.

Dat ik ‘verbeterpunten’ zie betekent niet dat ik de Nederlandse Steampunk gemeenschap niet waardeer. In tegendeel. Het is niet de esthetiek, de muziek of literatuur. Het heeft degelijke elementen overstegen. Het verschil tussen goede steampunk en uitmuntende steampunk is het ‘eigen’. Geen reproductie van het verleden of de zogenaamde steampunk-esthetiek. Het is een uiting van maker.
Bovenal betekent Steampunk voor mij inspiratie. Het inspireerde mij te schrijven, een blog te beginnen, mensen te leren kennen en objecten te creëren. Het heeft van mij een ondernemend mens gemaakt. De Steampunk gemeenschap heeft van mij een ondernemend mens gemaakt. Kortom, de gemeenschap inspireert mij. En ik hoop dat deze dat zal blijven doen. Maar niet door hetzelfde kunstje in hun creaties telkens weer opnieuw te doen, maar door ‘het eigen’ daarin te brengen.

Vreemd dat een afsluiting je zo veel kan doen realiseren. Het verwonderde mij in ieder geval. Ik denk dat de les is dat een einde ook een nieuw begin kan zijn.
Nu mijn laatste boodschap; 

Mijn Compagnie. Hij die verder gaat, groet u.